Instalacje gaśnicze gazowe

Stałe urządzenia gaśnicze gazowe zbudowane są z następujących elementów składowych: zbiorniki ze środkiem gaśniczym, rurociągi rozprowadzające, dysze, system detekcji pożaru i sterowania gaszeniem

Środkiem gaśniczym mogą być: zamiennik halonu (halon 1301, CEA308, CEA410, SIII, FM200) lub gazy obojętne (argon, nitrogen, inergen, argonit).

Na terenie Polski dopuszczalne jest stosowanie stałych urządzeń gaśniczych na gaz posiadający certyfikat CNBOP (FM200, CEA410, SIII, argonit, inergen, argon).

Nieco na uboczu pozostaje dwutlenek węgla, jego skuteczność była potwierdzona wielokrotnie, niestety udowodniony jest również jego szkodliwy, często zabójczy wpływ na człowieka. Zgodnie z danymi EPA, w latach 1945-2000 zanotowano 119 ofiar śmiertelnych. Ponadto po rozładowaniu instalacji, CO2 wraz z zawartą w powietrzu wodą tworzy nietrwały kwas węglowy, który szkodliwie oddziałuje na elektronikę.

Gaszenie następuje po samoczynnym lub ręcznym uruchomieniu urządzenia gaśniczego i stworzeniu oraz podtrzymaniu właściwego stężenia gazu w pomieszczeniu lub strefie ochronnej.

W Polsce obecnie nie ma normy, która regulowałaby stosowanie gazowych stałych urządzeń gaśniczych. Istnieją dwa obowiązujące standardy: NFPA 2001 „Standard for Clean Agent Fire Extinguishing Systems 2000 Edition” oraz ISO „Gaseous fire-extingushing systems”, jednakże pozycje te zawierają jedynie wytyczne do projektowania urządzeń działających przez całkowite wypełnienie.

Obecnie najczęściej stosowanym rodzajem gazu obojętnego jest gaz FM200, skutecznie zastępującym wcześniej stosowane halony. Jest bezpieczny dla ludzi i zwierząt, nie niszczy warstwy ozonowej, a zatem nie ma ograniczeń w jego stosowaniu.